بذار يواش شروع کنم ، سلام گلم ، هم نفسم آرزوهام راضي شدن ، ديگه بهت نمي رسم گفتم چيا گفتي بهم ، گفتي که اينده داري دنيا همش عاشقي نيست ، گريه داري ، خنده داري گفتم که گفتي من باشم به لحظه هات نمي رسي به قول دل شايد دلت گرو باشه پيش کسي خلاصه گفتم که چشات قصد رسيدن نداره رؤياها کاله و دسات خيال چيدن نداره گفتم که گفتي زندگي ت غصه داره ، سفر داره هم واسه من هم واسه تو با هم بودن خطر داره گفتم تو گفتي رؤياها مال شباي شاعراس شهامتو کسي داره که شاعر مسافراس مسافرا اون آدمان که با حقيقت مي مونن تلخياشو خوب مي چشن ، غصه هاشو خوب مي دونن گفتم فقط مي خواي واست يه حس محترم باشم عاشقيمو قايم کنم ، تو طالع تو کم باشم گفتم که گفتي ما دو تا به درد هم نمي خوريم ولي يه جا مثل هميم ، هر دومون از قصه پريم گفتيم تو گفتي مي تونيم يادي کنيم از همديگه اما کسي به اون يکي ليلي و مجنون نمي گه گفتم تو گفتي سهممون از زندگي جدا جداس حرف تو رو چشم منه ، اما اينام دست خداس هر چي که تو گفته بودي ، گفتم به دل بي کم و بيش حالا خودم ؟ نه راه پس مونده برام نه راه پيش اين حرفاي خودت بوده ، از من ديوونه تر ديدي ؟ اصلا نگفتم اينا رو خودت ديدي يا شنيدي دلم که حرفاتو شنيد ، اول که باورش نشد ولي نه ، بهتره بگم ، نفهميدش ، سرش نشد يه جوري مات و غمزده ، فقط به دورا خيره شد زنگ ازرخش نه ، نپريد ، شکست و مرد و تيره شد بلور رويا هام ولي چکيد ، مث خواب تگرگ آرزوهام از هم پاشيد ، رسيد ته کوچه ي مرگ راستش ازم چيزي نموند ، به جز همين جسم ظريف خوب مي دوني چي مي کشه غريب تو خونه ي حريف نگي چرا نوشته هام لطيف و عاشقونه نيست رؤيا و آرزوم که هيچ ، حتي دل ديوونه نيست زيبا بايد تنهايي من اين نامه روسيا کنم رسم گذشته ها مي گه بايد به تو نگا کنم حرفاتو گفتم به خودت ، ببيني راستي تو زدي اصلا توي ذات تو هست ، يه همچي چيزي بلدي ؟ اگر تو بيداري بودي ، بشين ميادش خبرم اگر نگفتي بنويس ، من مي خوام از خواب بپرم دوست دارم چه توي خواب ، چه توي مرگ و بيداري فداي يک تار موهات ، که تو من و دوس نداري مواظب آدما باش ، زندگي گرگه زيبا جون خداي روياي منم ، هنوز بزرگه زيبا جون با اون چشاي روشنت چه کاري دست من دادي